"...
Όχι, δεν ήταν η πρώτη του δουλιά. Από φοιτητής δούλευε. Τότε βέβαια ήταν για το χαρτζιλίκι. 22 χρονών τέλειωσε την ΑΣΟΕΕ. Είχε μπροστά και το στρατό με τα έξοδά του, τις δόσεις για το αυτοκινητάκι που πήρε, τις σκέψεις να πιάσει ένα δικό του σπίτι, ονειρευόταν και σχεδίαζε με δυο λόγια τη ζωή του… Για να υλοποιήσει αυτές τις σκέψεις βγήκε στην παραγωγή και σύντομα διαπίστωσε ότι πράγματι, γι’ αυτό το “κομμάτι ψωμί, πρέπει να δώσεις πολλά”…
Πολλά τα “πρέπει” και τα “μην” που συνάντησε. Να μη μιλάει με τους συναδέλφους του, να τους καρφώνει, να είναι ευχάριστος στους προϊσταμένους, υποτελής στο διευθυντή. Έπρεπε να αρκείται στα 600 ευρώ κι ας μην του έφταναν για τα όνειρά του, έπρεπε να κάθεται εθελοντικά υπερωρίες, έπρεπε να συμβιβαστεί.
Και ταυτόχρονα τα οικονομικά αδιέξοδα ορθώνονταν τεράστια. Και το κάθε “πρέπει” έμοιαζε έτσι πιο απλό και πιο εύκολο…
Ταυτόχρονα όμως ανησυχούσε. Και αυτός και οι συνάδελφοί του. Νέα έφταναν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για 65 ώρες εργασίας την εβδομάδα, για ενεργό και ανενεργό χρόνο εργασίας, για δουλιά και την Κυριακή. Πόσο ακόμη έπρεπε να σκύψει το κεφάλι; Μια λέξη κυριαρχούσε για το παρόν και για το μέλλον: φόβος!
Δεν είχε μάθει όμως να ζει έτσι. Θυμόταν από μικρός τον πατέρα του να προσπαθεί να φέρει βόλτα τους λογαριασμούς, όμως δεν είχε μεγαλώσει με την υποταγή, αλλά με άλλες αξίες. Είχε από καιρό άλλωστε πάρει την απόφαση να συστρατευτεί στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ.
Και μ’ αυτά τα εφόδια, μπόρεσε και σε αυτόν το σκόπελο να σταθεί όρθιος. Αρχικά γράφτηκε στο σωματείο του, το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Ήξερε ότι τον τόπο και το χρόνο της σύγκρουσης δεν τον όριζε αυτός. Αυτός θα απαντούσε στην επίθεση που θα δεχόταν. Φοβόταν όμως ακόμη. Τότε ήταν που προκηρύχθηκε η απεργία για τις 10 του Δεκέμβρη.
Σχεδόν όλοι ήξεραν πια στο κατάστημα ότι θα απεργήσει. Το ’χε πει ο ίδιος. Χρειαζόταν εκείνα τα μάτια που τον έβλεπαν με σιγουριά, με περηφάνια. Τα χρειαζόταν για στήριγμα.
Την προηγούμενη μέρα της απεργίας, σταμάτησε τον προϊστάμενό του. Εβαλε τα χέρια του στις τσέπες από αμηχανία.
– Γιώργο, του είπε με όχι και τόσο σταθερή φωνή, αύριο έχει προκηρυχτεί απεργία από τη ΓΣΕΕ. Συμμετέχει και το σωματείο μας και αύριο δε θα έρθω. Θα απεργήσω.
– Τι; τον ρώτησε με απορία, τι εννοείς ακριβώς;
Το πρόσωπό του είχε πάρει φωτιά. Τα χέρια του είχαν παγώσει. Του το επανέλαβε. Τότε ο προϊστάμενος φώναξε τον υποδιευθυντή. Εκείνος 35άρης, με το ρόλο του “καλού αστυνομικού” στην ανάκριση στην καθημερινή τριβή διεύθυνσης και προσωπικού, πλησίασε και ρώτησε χαρούμενα.
– Τι έγινε, έχουμε κάποιο θέμα εδώ;
Πριν προλάβει να μιλήσει ο προϊστάμενος, με μια ανάσα -σταθερά αυτή τη φορά- επανέλαβε τη δήλωσή του για την αυριανή απεργία.
Ο υποδιευθυντής έμεινε για μια στιγμή σιωπηλός. Επειτα έβαλε τα γέλια. Ο προϊστάμενός του χαμογελούσε, μπορούσε όμως κανείς να διακρίνει μια ανησυχία πίσω από το πρόσωπό του. Δεν είχε ξανακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Ο υποδιευθυντής σταμάτησε σιγά σιγά το γέλιο του.
Εκείνος με ηρεμία, είπε:
– Να σας ενημερώσω ήθελα όπως θα κάνω και με τον κ. διευθυντή. Τα γέλια κόπηκαν πια τελείως.
– Τι θα κάνεις; Είσαι καλά; Ασε, θα το αναλάβουμε εμείς.
– Οχι, απάντησε. Οπως σας ενημέρωσα, θα ενημερώσω και το διευθυντή. Πάω τώρα.
Εκείνοι είχαν μείνει αποσβολωμένοι. Εκείνος ξεκίνησε προς το γραφείο του διευθυντή. Τον πήραν από πίσω.
Καθώς διέσχιζε το κατάστημα με τους ανώτερους πίσω του, δεν ήξερε πως έβαζε το ένα πόδι μετά το άλλο. Επαιρνε όμως σιγουριά και ώθηση από το βλέμμα των συναδέλφων. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε πως κάπως έτσι θα ένιωθαν και οι σύντροφοι περπατώντας προς το εκτελεστικό. Κι είπε από μέσα του:
– Αϊ στο διάολο, θες να μου γίνεις και ήρωας! Δεν κοιτάς που έχεις κατουρηθεί επάνω σου.
Κι έπειτα μπροστά στη σκάλα που οδηγούσε στο γραφείο του διευθυντή σκέφτηκε:
– Μήπως δεν είναι εκτελεστικό απόσπασμα η διεύθυνση του όποιου καταστήματος, για το σαραντάρη, πενηντάρη συνάδελφο, που ανακοινώνει ότι την αυριανή μέρα θα απεργήσει, τη στιγμή που έχει δυο παιδιά, ένα στεγαστικό ή δυο κάρτες να ξεχρεώσει;
Κι ανέβηκε με θάρρος τη σκάλα.
Στο γραφείο του διευθυντή μπήκαν και οι τρεις μαζί. Ο διευθυντής τα ‘χάσε:
–Τι έγινε εδώ; ρώτησε.
Το μέτωπό του φλεγόταν. Ενιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Προλάβαινε να κάνει πίσω. Να αστειευτεί. Να γυρίσει στη δουλιά του.
Επανέλαβε όμως με θάρρος την πρόθεσή του να απεργήσει στην αυριανή πανελλαδική απεργία. Ο διευθυντής τον κοίταξε και κούνησε αργά τα χείλη του.
– Τσ! είπε. Οχι.
– Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου.
– Κι έμενα δικό μου να σε διώξω, είπε ήρεμα ο διευθυντής.
– Εγώ δεν ήρθα να σας απειλήσω, απάντησε. Ηρθα να σας ενημερώσω. Μα αν εδώ μέσα προτιμάτε απειλές… Μάθετε ότι δεν απειλείτε εμένα αλλά ένα σωματείο και στο πρόσωπό μου υπάρχουν χιλιάδες πρόσωπα που σας κοιτούν αυτή τη στιγμή.
– Πέρασε έξω, του φώναξε. Να ξέρεις πως αν δεν φύγεις αύριο, θα φύγεις σίγουρα μεθαύριο.
– Πολύ καλά. Κατέβηκε τη σκάλα ανάλαφρος. Ενιωθε δυνατός. Γύρισε στη δουλιά του, μα τώρα ένιωθε ότι ήταν κάτι πάνω από αυτή.
Στις δύο επόμενες ώρες οι ανώτεροί του αράδιασαν “επιχειρήματα” όπως:
– Θα χώσεις όλους τους άλλους αύριο.
– Τον στεναχώρησες το διευθυντή, που σε συμπαθεί τόσο. Τον χτύπησες κι εσύ στο ευαίσθητο σημείο του.
– Τουλάχιστον άλλαξε το λόγο και μην έρθεις αύριο. Να μόνο γι’ αυτήν την απεργία και σε όλες τις επόμενες θα σε καλύπτει ο ίδιος ο διευθυντής.
– Πώς του μίλησες έτσι! Αυτός στο κάτω κάτω σε πληρώνει…
Και του τα ’λεγαν αυτά αυτοί που δούλευαν όσες ώρες τους έλεγαν, χωρίς προσωπική ζωή, για 200 ευρώ παραπάνω… Τους κοίταζε μελαγχολικά.
«κάποιοι θα φύγουν…φροντίστε να μην είστε σ’ αυτούς»Συμμετέχει στην απεργία και τις δύο επόμενες μέρες στη δουλιά, ενημερώνει όλους τους συναδέλφους για τις απειλές που είχε δεχθεί.
Οταν έφτασε το Σάββατο, ο διευθυντής μάζεψε και τους 40 εργαζόμενους λέγοντας ότι κάποιοι θα φύγουν.
– Οι υπόλοιποι φροντίστε να μην είστε μέσα σ’ αυτούς, είπε.
Χρησιμοποιούσαν το παράδειγμά του για να απειλήσουν και τους υπόλοιπους! Δεν το άντεξε. Μπορώ να μιλήσω; Είπε.
– Μίλα, του είπε με προσποιητή άνεση. Δημοκρατία έχουμε!
– Είμαστε εργαζόμενοι που δουλεύουμε για μια επιχείρηση κολοσσό και παίρνουμε ψίχουλα για τα υπερκέρδη τους. Ολοι δουλεύουμε για 600 και 700 ευρώ και δεν τα φτύνω καθόλου. Ολοι τα έχουμε ανάγκη και μεγάλη μάλιστα. Αλλά δεν αξίζει να ζούμε με το φόβο, την αγωνία και το άγχος ότι θα χάσουμε τη δουλιά μας. Μην αφήνετε να σας τρομάζουν έτσι ώστε με το μαστίγιο της απόλυσης και το καρότο ότι κάποιοι θα μείνουν, να δίνουμε και την ψυχή μας για τα υπερκέρδη τους. Μην αφήνετε!
– Πολύ ωραία, τον διέκοψε ο διευθυντής. Απολύεσαι τώρα. Πέρασε έξω. Οι υπόλοιποι στις δουλιές σας. Τώρα. Ο συνδικαλισμός εδώ μέσα απαγορεύεται. Στις δουλιές σας είπα!
Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ήρθαν πολλοί συνάδελφοι σπίτι του. Κουβέντιασαν. Ηρθαν σε επαφή με το σωματείο. Ηταν ένα βήμα.
Τη Δευτέρα το πρωί, άφησε ανυπόγραφο το χαρτί της απόλυσης και γύρισε μέσα στο κατάστημα με τον πρόεδρο του συλλόγου εμποροϋπαλλήλων και μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της ΓΣΕΕ από το ΠΑΜΕ. Ζητήθηκε να μιλήσουν με το διευθυντή, ο οποίος προκλητικότατα τους έδιωξε, λέγοντάς τους ότι αν είχαν κάποιο πρόβλημα, να κινηθούν νομικά.
Η απάντηση που πήρε ήταν ότι δεν θα κινηθούμε στα όρια της νομιμότητάς σας!
Εκεί για πρώτη φορά είδε τον διευθυντή του να τρέμει.
– Τι εννοείτε; τραύλισε
– Θα το δεις πολύ σύντομα, ήταν η απάντηση από το σωματείο. Το ΠΑΜΕ είμαστε εμείς. Θα το δεις πολύ σύντομα… Και αποχώρησαν.
Το ίδιο απόγευμα βρισκόταν μέσα στο πούλμαν που ναύλωσε το σωματείο, γεμάτο εργαζόμενους κουρασμένους από τη δουλιά τους, που πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν μαζί του για την άδικη απόλυση. Οχι απλά γι’ αυτόν, αλλά για τη μεγάλη υπόθεση της τάξης του. Για να σπάσει η εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία σε έναν ακόμη χώρο δουλιάς. Για να παρθεί πίσω η απόλυσή του.
Κι έγιναν οι δεκάδες συνάδελφοι, φωνή χίλιες φορές πιο δυνατή από τη δική του. Και μπλόκαραν την είσοδο του καταστήματος, ενημερώνοντας τον κόσμο για την απόλυση. Ο κόσμος εκείνο το απόγευμα δεν ψώνισε. Ακούστηκε αργότερα πως η επιχείρηση έχασε κάπου 50.000 ευρώ εκείνες τις 3 ώρες που διήρκησε η κινητοποίηση.
Τώρα καταλάβαινε πως την ταξική μάχη δεν την έδινε μόνος του. Την έδιναν όλοι μαζί. Κι ήταν πολύ μεγάλο πράγμα ετούτο. Πολύ σημαντικό.
Τώρα πια δε φοβότανε. Ούτε ακροβατούσε. Πλέον είχε διαλέξει πλευρά. Ενιωθε μεγάλη τιμή που ήταν παρών, στην πρώτη γραμμή, που είχε τόσο ωραίους ανθρώπους δίπλα του, τέτοιους συντρόφους.
Από την πρώτη στιγμή της κινητοποίησης εκείνο το απόγευμα η εργοδοσία εξαπέλυσε ένα κύμα τρομοκρατίας προς τους συναδέλφους χωρίς προηγούμενο, στην αρχή βέβαια άτεχνα, μα όσο προχωρούσαν οι μέρες κατασκεύαζε όλο και καλύτερες προβοκάτσιες, εκφόβιζε ευθέως.
Αρχικά διέδιδε ότι θέλουν να σπάσουν το κατάστημα, να κλέψουν τα ταμεία και να κάνουν πλιάτσικο. Οταν είδαν ότι η μαζικότητα της κινητοποίησης και τα συνθήματα έβρισκαν απήχηση σε εργαζομένους και καταναλωτές, άλλαξαν τακτική.
Τις επόμενες μέρες η διεύθυνση προσπαθούσε να ανακρίνει με θράσος τα πολιτικά πιστεύω των συναδέλφων του. Προσπαθούσε να εκφοβίσει ακόμη και όσους δηλωμένα δεν συμφωνούσαν με την κινητοποίηση του σωματείου, μα ήταν φίλοι μαζί του. Διέδωσαν τη φήμη πως εκείνος απειλούσε τους συναδέλφους του ότι αν δεν γραφτούν στο σωματείο, θα απολυθούν.
Η πίεση που άσκησε το σωματείο προς τον πρόεδρο της εταιρείας τις επόμενες μέρες ήταν καθοριστική. Καθοριστική επίσης ήταν και η στάση των συναδέλφων που δεν άφησε κανένα περιθώριο στη διεύθυνση να πραγματοποιήσει τις προβοκάτσιες που σχεδιάζονταν.
Τέλος, με δεδομένη την αταλάντευτη στάση του σωματείου αλλά και των συναδέλφων του, η εργοδοσία προχώρησε μετά από μια εβδομάδα στην ακύρωση της απόλυσής του.
Τώρα εκείνος συνεχίζει κανονικά στη δουλιά του και είναι σίγουρος πως η ώρα που οι συνάδελφοι θα καταλάβουν τη δύναμη τους μέσα από ένα μέτωπο ταξικό, μέσα από το ΠΑΜΕ, είναι κοντά. Είναι σίγουρος και διδάχθηκε από τη μάχη αυτού του Δεκέμβρη.
..."
