Ξενόγλωσσες εκδόσεις του ΚΚΕ και του ΔΣΕ (1946-1949)

Με αφορμή την παρουσίαση του φωτογράφου Μανώλη Κασιμάτη στην εκδήλωση για το κινηματογραφικό συνεργείο και τους φωτογράφους του ΔΣΕ, σας παραθέτω εδώ μερικά από τα ξενόγλωσσα φωτογραφικά λευκώματα και βιβλία που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Αφού βρήκα στους ΚΛΕΦΤΕΣ (βλέπε ασκι), που μας τα αρπάξανε και τα μαγαρίσανε το από τις αρχές του '90, και τα ανέβασα εδώ σε μορφή pdf. Είναι κυρίως στα γαλλικά και ένα φωτογραφικό λεύκωμα στα αγγλικά για τα τρίχρονα του ΔΣΕ. Επίσης και το διήγημα που επανεκδόθηκε φέτος από τη Σύγχρονη Εποχή σε φωτογραφική ανατύπωση "Μουργκάνα". Δυστυχώς αρκετά από αυτά έχουν σημειώσεις πάνω τους...κάποιες είναι απλώς λάθη ορθογραφικά ή μεταφραστικά, άλλες πάλι είναι διαγραμμίσεις σε ότι τους πείραζε (Στάλιν, κλπ....) ή πολιτικά σχόλια...

[Μεταφρασμένο] Δελτίο Τύπου από το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΕΚΚΓ

Παραθέτω εδώ την πρώτη απόπειρά μου να μεταφράσω το δελτίο τύπου-πολιτική απόφαση από το ιδρυτικό συνέδριο του νέου αδελφού κόμματος στη Γαλλία. Είναι μια προσπάθεια να βοηθηθεί ο διάλογος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το πρωτότυπο θα το βρείτε: http://www.pcrf-ic.fr/Le-Parti-Communiste-Revolutionnaire-de-France-est-ne

Για το περιεχόμενο του κειμένου δεν έχω καμία ευθύνη, σας καλώ να απευθυνθείτε στους συντρόφους του ΕΚΚΓ. Εγώ αναλαμβάνω κάθε ευθύνη όσο αφορά την απόδοση στα ελληνικά του κειμένου, παρακαλώ να μου επισημάνετε τυχόν λάθη ή διαφωνίες που έχετε!

Γεννήθηκε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας!

 Στις 23 οχτώβρη 2016, κατά τις εργασίες ενός έκτακτου ιδρυτικού συνεδρίου, οι κομμουνιστές που συσπειρώνονται πίσω από την ομάδα  της «Κομμουνιστικής Παρέμβασης» (Intervention Communiste), παλιό όργανο του Κομμουνιστικού Συντονισμού (Coordination Communiste) έπειτα του URCF, δημιούργησαν το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΕΚΚΓ). Αυτό το Κόμμα χαράσσει την πολιτική του στη βάση της υλιστικής και διαλεκτικής αντίληψης του κόσμου, τα διδάγματα του επιστημονικού κομμουνισμού και της εμπειρίας του Διεθνούς Επαναστατικού Εργατικού Κινήματος, το σύνολο που αποτελεί τον μαρξισμό-λενινισμό.

Σκοπός του είναι να συνεισφέρει σε αυτή τη βάση στη συγκέντρωση των κομμουνιστών της χώρας μας [Στμ: δηλαδή της Γαλλίας], σήμερα διασκορπισμένους, στην πάλη ενάντια των οπορτουνιστικών τάσεων που δυναμιτίζουν το προλεταριακό επαναστατικό κίνημα. Σε εκείνους που σκέφτονται ότι η δημιουργία ενός νέου Κόμματος χειροτερεύει τις διαιρέσεις, το Συνέδριο απάντησε ότι, όπως ο Λένιν επισήμανε σε πολλές περιστάσεις, δεν μπορούμε να λύσουμε το ζήτημα της ενότητας των επαναστατών παρά μόνο ξεκινώντας με τον εκ των προτέρων διαχωρισμό από ήδη υπάρχοντες θέσεις, διακινδυνεύοντας να επιδεινωθεί η ρήξη. Με την αποτυχία της ενοποίησης του Κόμματος των Επαναστατών-Κομμουνιστών, εμείς ερχόμαστε να δώσουμε μια πρακτική επιβεβαίωση με αυτή τη θέση αρχής.

Το Συνέδριο προετοιμάστηκε στη βάση κειμένων που προτάθηκαν από την διεύθυνση της «Κομμουνιστικής Παρέμβασης». Από μέρους των συντρόφων που αρνήθηκαν να διαγράψουν την κληρονομιά της URCF τον προηγούμενο μάη, μια συμφωνία σχεδόν ομόφωνη εκφράστηκε στο περιεχόμενό τους, αυτές εμπλουτίστηκαν με τις διορθώσεις που κατατέθηκαν στο Συνέδριο.

Μετά από μια πλούσια αντιπαράθεση πάνω στην εμπειρία που συγκεντρώθηκε τόσο κατά την προετοιμασία της ενοποίησης όσο και στην περίοδο που συμμετείχαμε στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών, το Συνέδριο θεώρησε ότι η αιτία της αποτυχίας βρισκόταν στην κυριαρχία οπορτουνιστικών ρευμάτων στο κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας, και πιο συγκεκριμένα, σε αυτή την περίπτωση, σε μια τάση πολλή δυνατή προς τον «οικονομισμό» που διαπερνά σε μεγάλο βαθμό τον κύκλο των συντρόφων στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών. Ο οικονομισμός είναι ένα ρεύμα που αναπτύσσεται, σε περιόδους πολιτικο-ιδεολογικών αντιδράσεων, στις προλεταριακές μάζες που παραιτούνται μέσα στην περιρρέουσα κοινωνική απαισιοδοξία και στην αποκαρδίωση, που θεωρεί όχι μόνο ότι δεν υπάρχουν άμεσες επαναστατικές προοπτικές, αλλά επίσης ότι το εργατικό κίνημα δεν είναι, λιγότερο ή περισσότερο προσωρινά, ικανό να διεξάγει άλλους αγώνες παρά μόνο για να αμυνθούν στην εργοδοτική επίθεση και για άμεσες διεκδικήσεις. Καθ’ εικόνα του αγγλικού συνδικαλισμού, του τρεϊντ-γιουνισμού, ο οικονομισμός δεν βλέπει τις προοπτικές παρά μόνο μέσα από την προώθηση αγώνων σε πολιτικό επίπεδο. Δεν καταλαβαίνει την σημασία να αναπτύξει την επαναστατική πολιτική συνείδηση στις λαϊκές μάζες μέσα σε όλες τις πολιτικές μάχες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών σε διεθνές επίπεδο, ξεκινώντας από τις διεκδικήσεις και τα ιδανικά τους. Καθώς και ότι αρνείται να σταθεί ξεκάθαρα υπέρ μιας ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και το ΝΑΤΟ μέσα από μαζικούς δημοκρατικούς αγώνες για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Άρα η πρόκληση είναι η κατανόηση της αναγκαιότητας ότι μόνο μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική επανάσταση είναι αυτή που θα επιτρέψει να ικανοποιηθούν [οι διεκδικήσεις και τα ιδανικά τους] πλήρως. Στη Γαλλία, αυτό το ρεύμα [ο οικονομισμός], ήταν πολύ ισχυρό μετά την συντριβή στο αίμα, από την αστική δημοκρατία, της Παρισινής Κομμούνας. Σήμερα, ενισχύεται από τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Αλλά έχει επίσης της ρίζες του σε εργατιστικές[1] τάσεις και στην υποτίμηση της θεωρίας για τη διεξαγωγή επαναστατικών ταξικών αγώνων, που επέτρεψε στην νίκη του ευρωκομμουνισμού, πριν σαράντα χρόνια στο 22^ο Συνέδριο του ΚΚΓ.

Με βάση αυτή την ανάλυση γεννήθηκε το Κόμμα, εμπνεόμενη από  την 100ή επέτειο της Μεγάλης ρώσικης Επανάστασης του Οχτώβρη 1917, που θα γιορτάσουμε τον επόμενο χρόνο. Γιατί εκείνη έδειξε ότι απέναντι με μια γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το να τελειώσουμε με την κυριαρχία της αστικής τάξης με την ανατροπή του κρατικού μηχανισμού της, της ταξικής δικτατορίας – με οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει -, και με την ανάδειξη, μέσα από τον επαναστατικό δρόμο, ενός νέου κρατικού μηχανισμού, που θα εκφράζει τα συμφέροντα της προλεταριακής τάξης (η διχτατορία του προλεταριάτου) και των σύμμαχων της μη-εκμεταλλευτικών λαϊκών στρωμάτων. Αυτό το νέο Κράτος είναι επιφορτισμένο με [Στμ: το καθήκον] της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και μεταποίησης μέσω της απαλλοτρίωση των καπιταλιστών και του κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικής ανάπτυξης. Σε αυτό το ιστορικό καθήκον είναι που απάντησε η σοσιαλιστική ανάπτυξη στην ΕΣΣΔ, παρ' όλη την ανάπτυξη και κυριαρχία του οπορτουνισμού που ξεκινώντας από το 20^ό συνέδριο του ΚΚΣΕ δημιούργησε τις συνθήκες για την νίκη της αντεπαναστατικής αναθεώρησης, και την επανόρθωση του καπιταλισμού.

Η συζήτηση ήρθε στο ρόλο του προλεταριάτου και της αναγκαιότητας για το ΕΚΚΓ να ριζώσει βαθιά μέσα στην εργατική τάξη, για να μετατραπεί από Κόμμα «για» την εργατική τάξη, σε Κόμμα « της » εργατικής τάξης. Αναλύοντας τους αγώνες  ενάντια στο νόμο « Εργασίας » (γνωστό και ως νόμο Ελ Κομρί) και ότι αυτοί [Στμ: οι αγώνες] αποκάλυψαν τις δυνατότητες να αναγεννηθεί  ένας ταξικός συνδικαλισμός αν η εργατική τάξη ξαναπροσεταιριστεί το Κόμμα της, το Συνέδριο προχώρησε σε μια μεγάλη ανταλλαγή απόψεων στο ζήτημα της μετανάστευσης και στο γυναικείο ζήτημα, δηλώνοντας την αργοπορία των κομμουνιστών ειδικά σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, ζήτημα κρίσιμο για την ενότητα της εργατικής τάξης, σήμερα πιο πολύ από ποτέ.

Σχετικά με  το γυναικείο ζήτημα, οι σύνεδροι συμφώνησαν ότι μια σφοδρή ιδεολογική μάχη είναι αναγκαία για να πολεμήσουμε τον αστικό φεμινισμό που είναι ένα όπλο διαίρεσης του προλεταριάτου, αλλά καθώς και ένα όπλο ενάντια στις δημοκρατικές κατακτήσεις του παρελθόντος, για παράδειγμα όσο αφορά την ποσόστωση στις εκλογές, όπως και σε όλους τους οργανισμούς που εφαρμόζεται, με το πρόσχημα της ποσόστωσης, αντί να διευρύνονται οι κατευθύνσεις [Στμ: της ποσόστωσης], τις αποδυναμώνουν επιβάλλοντας στελέχη (άντρες ή γυναίκες) όχι ανάλογα με τις ικανότητές τους αλλά με βάση το « φύλο » τους. Σχετικά με το Κόμμα, μια ιδιαίτερη προσπάθεια για στρατολογία και πολιτική και θεωρητική εκπαίδευση αποφασίστηκε με στόχευση στις προλετάριες και τις λαϊκές μάζες, για να ξεπεραστεί αυτή η αργοπορία που διαπιστώθηκε.  Με αφορμή την 8 μάη 2017, 100ή επέτειο από την ρώσικη Επανάσταση του φλεβάρη 1917, αποφασίστηκε να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την ενεργή συμμετοχή στην Διεθνή Μέρα των Εργαζόμενων Γυναικών, για να δείξουμε ότι η πάλη για την εκδήλωση των διεκδικήσεων των εργαζόμενων γυναικών είναι μια πάλη αδιαχώριστη με τις μάχες για την δημοκρατία και το σοσιαλισμό, όπως μαρτυρά το ρώσικο παράδειγμα.

Το Συνέδριο υιοθέτησε τα καταστατικά του Κόμματος, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στηρίζονται (πάνω) στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, (πάνω) στις αρχές που συμφωνούνται ελεύθερα από τα μέλη του.

Το Συνέδριο χαιρέτησε θερμά τα μηνύματα που έλαβε από τα ακόλουθα αδελφά Κόμματα: Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, Κόμμα εργασίας Αυστρίας, Κόμμα Εργατών Κορέας (ΛΔΚ), Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών της Ισπανίας, Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας, κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία), Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας – ΚΚΣΕ, Κομμουνιστικό Κόμμα (Τουρκία). Με τον ίδιο ενθουσιασμό που επιβεβαιώνει την θέληση να πάρει τη θέση του στην Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία προτάσεων σχετικά με την Ευρώπη και το συντονισμό των δραστηριοτήτων τους, ζήτημα που ήταν μία από τις αιτίες για τη ρήξη με τους συντρόφους στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών.

Τέλος, το Συνέδριο χειροκρότησε με ενθουσιασμό την παρέμβαση του εκπροσώπου των νεολαίων του Κόμματος, όπου [ο εκπρόσωπος] παρουσίασε με αισιοδοξία και μετριοφροσύνη τη δουλιά που έχει ήδη γίνει και τις προοπτικές που ανοίγονται για τη δημιουργία επαναστατικής κομμουνιστικής Νεολαίας Γαλλίας.

Το Συνέδριο εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος που στην πρώτη της συνεδρίαση εξέλεξε την εκτελεστική Επιτροπή και καθόρισε σαν Γενικό της Γραμματέα της, το σύντροφο Maurice Cukierman.

Το Συνέδριο απέτισε συγκινητικό φόρο τιμής στο σύντροφο Jean-Luc Sallé χωρίς τον οποίο αυτό το νέο πολιτικό βήμα δεν θα ήταν δυνατό, καθώς και στους συντρόφους Jean Sanitas και Pierre Martin που μας άφησαν αυτό το καλοκαίρι.

Το Συνέδριο τέλειωσε μέσα στα χειροκροτήματα των συνέδρων, αφού τραγούδησαν τη Διεθνή με υψωμένη γροθιά.

Παρίσι, 24 οχτώβρη 2016

---

[1] (Στμ) Εργατισμός: (1878) σύστημα που θεωρεί ότι μόνο οι εργάτες μπορούν να ηγηθούν σε ένα λαϊκό κίνημα.(cnrtl.fr)