Ξέρετε ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάνει οποιαδήποτε είδος ουσίας...αλλά νομίζω ότι το ναρκωτικό μου στη φυγή είναι οι ταινίες...κάθε φορά που βλέπω μία χάνομαι στον κόσμο τους. είναι μια άτακτη φυγή από μια καθημερινότητα που δεν μπορώ και δεν είμαι χαρούμενος.
νιώθω μηδαμινός κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνά με φέρνει πιο κοντά στη λήθη και όχι πιο κοντά σε ένα τρόπο ζωής που θα με κάνει ευτυχισμένο...αρκετές φορές στο παρελθόν, αυτό ήταν (και είναι) που μου έδινε/δίνει ώθηση για να παλέυω για μια άλλη κοινωνία, γι ένα κόσμο πιο φωτεινό και χαρούμενο...απαλλαγμένο από τα μίση και τη βία του παλιού και γεμάτο τη ζωντάνια του νέου και όμορφου..
πολλες φορές έβαλα στον εαυτό μου το ερώτημα "ποιος είναι αυτός ο τρόπος ζωής;" "πως θα ήθελα να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου;"...αυτό όμως δυστυχώς δεν είναι κάτι στατικό είναι κατί που αλλάζει κάθε μέρα...από το να αλλάζω τον κόσμο παλέυοντας κρυφά, με αφοσίωση και προσήλωση όπως ο κίμπλι, ο στίρλιτς ή ο αλεχάντρο (που αυτολογοκρίνεται μέχρι και στα τραγούδια που μουρμουρίζει στο μπάνιο) μέχρι το να είμαι μόνος πάνω σε ένα καταμαράν για πάντα να οργώνω τις θάλασσες όπως στον "Υδάτινο κόσμο", όπως το θρυλικό Manureva, να μένω μόνος και ήρεμος σε κάποιο μακρινό νησί,σε μια αμμουδένια παραλία και να κάνω surfing κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω.μέχρι να παλέυω σε μάχες πληκτρολογίων για να κρύψω τα ίχνη μου σε σέρβερ, σε ένα παιχνίδι γάτας με ποντίκι με τον εχθρό...ή απλά να κάνω μια δουλιά ρουτίνας που με ενθουσιάζει δουλεύοντας σε ένα "κουτί"... αλλά το αίσθημα του χρόνου που χάνεται και περνά ξανάρχεται...είμαι εγώ αυτός που βλέπει αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή και αν όντως υπάρχει-υπάρχω
..σκέψεις ενός ανεμοδαρμένου μυαλού
